कविता

अतिशय सुंदर कविता :

भाग्यवान  होती  आमची  पिढी जिने मोबाइल शिवाय मैत्री  अनुभवली.

काॅलेजला जाताना एखाद दिवस रिकामा असायचा.

रोजच्या न विसरणारया गोष्टीमध्ये मोबाइल  नसायचा.

९ ते ५ काॅलेजनंतर ते विश्व संपायचे.

काॅल्स आणी मेसेजेस न करताही दुसरया दिवशी अचूक भेटायचो.

कुणी नाही  आलं तर १ रुपया घेऊन पिवळा डब्बा गाठायचो.

अड्डा बदलला तर तशी बाकीच्यांच्या गाडीवर चिट्ठी सोडायचो.

दिवसभर प्रत्येकाची तेव्हा तोंडाची टकळी चालू असायची.

कुणी गेम्स किंवा whatsapp  अशी विस्कळीत स्थिति नसायची.

गप्पांमधले पॅाजेस तेव्हा गाण्यांनी भरुन निघायचे.

मन, कान आणी डोळे दर ५ मिनीटांनी फोन नाही शोधायचे.

भेटल्यावर तेव्हा खर्या अर्थाने एकमेकांची सुखदुःखे कळायची.

आता दिवसभर  whatsapp  करुनही दुःखे स्वतःकडेच ठेवायची.

मोठमोठ्याने टाळया देऊन हसणे आता smilyवरच भागते.

Technology  व satellite असुनही wavelength जुळणे क्वचितच होते.

खरेच भाग्यवान होती आमची पिढी जिने
मोबाइल शिवाय मैत्री अनुभवली.

आताचे विशेष दुःख हेच की ही कविता मित्र मैत्रिणीला whatsapp वरच ऐकवली!!