वाढत्या वयाबरोबर पुढं पाहण्याऐवजी मन मागंच पाहण्यात रमतं. आयुष्याच्या ह्या प्रवासांत कितीतरी माणसं भेटली. नात्याची, बिननात्याची, कुणी पोटापाण्याच्या व्यवसायात भेटली, कुणी मैफिलीत भेटली. कुणाकुणाच्या बैठकीत सामील होण्याचे योग आले, कुणी प्रवासात भेटले, कुणी शेजारी म्हणून भेटले, कुणी जवळ आले, कुणी खेचून जवळ घेतले. काहींचं आकर्षण वाढलं, काहींचं अचानक कमीही झालं... माणसं पुनर्भेटीत निराळीच वाटली... काहींच्या wave lengths पटकन जमल्या, काहींच्या नाही जमल्या. काहींनी कधीही न फेडता येणाऱ्या ऋणाचा भार अलगद खांद्यावर ठेवला. प्रत्येकाला हे असं कधी जवळीक, तर कधी दुरावा अशा हेलकाव्यात तरंगणारं गणगोत लाभतंच असतं... माणूस कधीही एकटा नसतो. त्याने तसं असूही नये....!
-- पु.ल.
-- पु.ल.
0 comments:
Post a Comment