दादा कारखानीस : एक आगळे व्यक्तिमत्व

ह्युस्टन, टेक्सास येथील दादा कारखानीस ह्यांचे नांव मुंबई-पुणे व्यतिरिक्त अमेरिका, इंग्लंड, आणि ऑस्ट्रेलिया येथील जुन्या सी. के. पी. समाजात लोकप्रिय आहे. याचे कारण म्हणजे त्यांचा सर्व थरातील, वयाच्या आणि व्यवसायाच्या व्यक्तींत आपुलकीने मिश्किलपणे वागून मिसळण्याचा आणि मदतीचा हात सदैव पुढे करण्याचा स्वभाव.

ह्युस्टन, टेक्सास येथील दादा कारखानीस ह्यांचे नांव मुंबई-पुणे व्यतिरिक्त अमेरिका, इंग्लंड, आणि ऑस्ट्रेलिया येथील जुन्यासी.के.पी.समाजात माहित नसलेली व्यक्तीविरळाच. तसेच न्यूयॉर्क, आणि ह्युस्टन येथील इतर मंडळीतही ते दादा, भाई, भाईकाकाया नांवाने परिचित आहेत.याचे कारण म्हणजे त्यांचा सर्वथरातील, वयाच्या आणि व्यवसायाच्या व्यक्तींत आपुलकीने मिश्किलपणे वागून मिसळण्याचा आणि मदतीचा हात सदैव पुढे करण्याचा स्वभाव. नुकत्याच शिकागो येथे पार पडलेल्या बृहन महाराष्ट्र मंडळाच्या १५ व्या अधिवेशनांत त्यांना "जीवन गौरवपुरस्कार" देऊन सन्मानित करण्यात आले. वास्तविकत: त्यांनी केलेल्या मराठी भाषेची, आणि समाजाची सेवा लक्षात घेऊन त्यांना साहित्य आणि समाजकार्य ह्या दोन्ही वर्गात मिळून बृहन महाराष्ट्र मंडळाने त्यांना केव्हांच सन्मानित करावयास पाहिजे होते. त्याकरता दादांचे समवयस्क आणि जुने स्नेही रमेश तथा दादा प्रधान ह्यांनी पुढाकार घेऊन जवळजवळ १२५ सह्यांचे निवेदन ह्यावर्षीच्या अधिवेशनाच्या कार्यकारिणीला पाठवून दिले. ह्या निवेदनाला दादांच्या सर्व परिचित व्यक्तींनी भरघोसपाठींबा दिला.त्यांत मुंबई-पुण्याचे वंदना गुप्ते, प्रशांत दामले, जयंत सावरकर, विजय केंकरे इत्यादी नामवंतकलावंतांचासमावेश होता. ह्या निवेदनावर चर्चा होऊन त्यांना "जीवन गौरव पुरस्कार" देण्यात आला. बृ. म. मं. च्या इतिहासातील हापहिला उपक्रम.

गेल्या शनिवारीच त्यांना "ह्युस्टन मराठी मंडळाने" त्यांच्यासमाजकार्याबद्दलआणिमराठीभाषेच्या
सेवेबद्दलतेथीलबऱ्याचवर्षांपासूनस्थायिकअसलेल्याव ह्युस्टन मराठीमंडळातप्रारंभापासून
कार्यरत असलेल्या जेष्ठनागरिकडॉ.सिंधुताईहर्डीकरयांच्याअध्यक्षतेखालीगौरव पत्र देऊन सन्मानित करण्यात आले. हासमारंभ घडवून आणण्यात ह्युस्टन मराठी मंडळात कार्यरत असलेले व या कार्यक्रमाचे प्रमुख वक्ते समीर करंदीकर आणि दादांचे जुने सहकारी प्रमोद मेहता यांचा मोलाचा भाग होता.
आपल्या आभार भाषणात ते म्हणाले....
"माणूस जन्मभर ऋणी असतो, कुणाचा न कुणाचा तरी! प्रथम जन्मदात्यांचा, मग असतो गुरुजनांचा आणि शिषण संस्थेचा, नोकरीत शिरल्यावर वरिष्ठांचा. मग ऋणफेडायचंअसतंते समाजाचं आणि शेवटी जन्मभर ज्या मातीत राहिले त्या मातीचं. हे ऋणफेडतांना जे सुख मिळते, त्याची तुलना कशाशीही करता येणे शक्य नाही.

http://m.maharashtratimes.com/international/global-maharashtra/-/articleshow/10075208.cms